کلروفرم از آن جا که به عنوان داروی بیهوشی به کارگرفته می شود، بسیار معروف و شناخته شده است. اما این ماده دارای کاربرد محدود شده ای در پزشکی نوین و دندانپزشکی است. گفته شده نخستین زنی که با کمک کلروفرم وضع حمل کرد، از آن جا که زایمان بسیار بی‌دردی داشت؛ اسم فرزند خود را آنستازیا (به معنای هوشبری) گذاشت. با وجود کشف آن در سال 1831، تنها جیمز سیمپسون اسکاتلندی James Simpson متخصص زنان به ماهیت بیهوش کنندگی آن در سال 1847 پی برد. در مدت زمان کوتاهی استفاده از آن در جراحی ها و وضع حمل ها شروع شد. در دهه‌ی 1850 تولید کلروفرم به میزان زیاد آغاز شد. این ماده تا آن زمان به میزان محبوبیتی رسیده بود که حتی ملکه ویکتوریا در سال 1853 اصرار به استفاده از آن در هنگام به دنیا آوردن فرزند هشتمش شاهزاده لئوپولد داشت.
تقریباً همزمان با شروع استفاده‌ی دکتر سیمپسون از این ماده، جنبه ی منفی این ماده نمایان شد. در سال 1848 (یک سال پس از کشف سیمپسون) دختری پانزده ساله جان خود را به علت مصرف بیش از حد کلروفرم از دست داد. در مدت زمان کمی تحقیقات نشان دادند که کلروفرم علاوه بر ایجاد نارسایی تنفسی و قلبی، دارای قدرت سرطان زایی است که می‌تواند منجر به سرطان کلیه و کبد شود. از این رو، در نهایت استفاده دارویی از کلروفرم متوقف شد. با این وجود این ماده امروزه دارای کاربردهای فراوانی است.
کلروفرم در ایالات متحده به عنوان ماده ی بسیار خطرناک رده بندی شده است.
کلروفرم به راحتی از طریق پوست، استنشاق و یا دهان جذب بدن می شود ولی در پستانداران به سرعت از طریق ریه و به صورت گاز کلروفرم یا دی اکسید کربن دفع می شود. پاشیدن تصادفی کلروفرم درون چشم باعث تحریک آن می شود. تماس طولانی مدت با پوست نیز می تواند باعث از بین رفتن چربی های زیر پوستی و ایجاد زخم در پوست شود. کلروفرم باعث ایجاد اختلال در سیستم عصبی مرکزی و نهایتا ایجاد کما و کاهش قدرت تنفس می شود. مصرف حدود ۷.۵ گرم از آن باعث بیماری شدید و مصرف بیشتر از ۴۵ گرم آن باعث مرگ می شود.
مصرف کلروفرم به عنوان داروی بیهوشی منسوخ شده است زیرا باعث آریتمی قلبی می شود. همچنین بیماران پس از به هوش آمدن علائمی مانند تهوع، گرمازدگی، یرقان و نیز کمای ناشی از نارسایی کبدی را تجربه می کردند.
کلروفرم در هوای آزاد به فسژن و اسید هیدروکلریک تبدیل می شود که وجود آن ها در محیط باز خطرناک است.
